Angels of darkness (Fantasy, Romans, Yuri) - część III, czyli epickie zakończenie serii

Na początek przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Niestety szkoła i różne inne zajęcia skutecznie zeżarły resztki mego czasu wolnego :< Oto i ostateczny koniec losów naszych bohaterów. Czy uda im się pokonać samego Boga? Przekonajcie się już za chwilę, czytając III część "Angel of Darkness"!


CZĘŚĆ III - BITWA O WSZYSTKO
W chwili, z którą mieliśmy wyruszać, rozstąpiły się niebiosa i pojawił się archanioł Michał, niebiański generał i wielki wojownik, a za nim postąpiły zastępy niebieskie. Gdy niebiosa się zamknęły archanioł przemówił do nas tymi słowy:
- Bóg nasz nie może już dłużej znieść waszych spisków, niewdzięczności, Sodomii i Gomorii, jaka panuje między tymi, którzy powinni być sobie wrogami. Wysłał więc mnie wraz z oddziałami, żebyśmy zmietli was z powierzchni tego świata. Jednakże, jako że Bóg jest miłosierny, daje wam możliwość wyboru: rozdzielcie się na wieczność i nie spotykajcie już nigdy, a wasze grzechy zostaną wybaczone lub zgińcie w walce.
Rozległ się głośny śmiech. Anioły i demony rozstąpiły się, ukazując Michałowi tę, która się śmiała - Sariel.
- Nie rozśmieszaj mnie, archaniele - powiedziała, gdy już się uspokoiła. - Miałam rozdzielić się z mymi przyjaciółmi, nigdy nie spotkać mojej kochanki, która jest mi droższa niż własne życie, nie wspominając już nawet o rozstaniu z mą bliźniaczką... Tak twoim zdaniem wygląda miłosierdzie? O nie archaniele, tak łatwo to nie będzie - przy tych słowach przyjęła swoją prawdziwą formę: jej ciemne włosy rozjaśniły się niemal do bieli, skóra ściemniała niemal do czerni, a paznokcie się wydłużyły. Pojawiło się również stalowoszare body, a w ręce czarny miecz, na który wszyscy wybałuszyliśmy oczy. Nie był to pierwszy lepszy miecz.
- Skąd masz archanielski miecz Lucyfera, Sariel? - zapytał ze zdziwieniem w głosie archanioł.
- Ojczulek Luc czuł, że coś się szykuje, więc mi go pożyczył. Wasz pojedynek z tego co pamiętam, został przerwany przez Boga. Ja jestem najlepszą uczennicą Luca, jedną z najlepszych szermierek piekła. Proponuję Ci pojedynek Michale: jeśli mnie zabijesz, reszta dostosuje się do postawionych nam wymagań, jeśli natomiast ja zabiję ciebie, Bóg da nam spokój.
Archanioł zastanawiał się przez chwilę.
- To uczciwy układ. Zróbcie nam trochę miejsca - powiedział w końcu, materializując w dłoni swój słynny złoty miecz.
W czasie, gdy anioły i demony pośpiesznie się przesuwały, próbując zrobić coś w rodzaju areny dla walczących, Gaudriel i Jetrel przytuliły się do Sariel na przemian płacząc, klnąc i prosząc ją, żeby tego nie robiła, że na pewno jest inne wyjście. Michał zamarł w oczekiwaniu, taktownie wpatrując się w chmury, gdy demonica próbowała uwolnić się od swoich kochanek. W końcu demonica namiętnie pocałowała najpierw jedną, później drugą kochankę i błyskawicznie wyślizgnęła się z pomiędzy nich. Stanęła naprzeciwko swojego przeciwnika, który spojrzał jej prosto w oczy, pytając:
- Na jakich zasadach będziemy walczyć?
- Na wojnie nie ma żadnych zasad.
- Doskonale - uśmiechnął się, po czym w mgnieniu oka zaatakował Sariel. Jednak ostrze nawet jej nie drasnęło.
- Mój ruch - powiedziała, robiąc piruet i wykonując atak z góry. Archanioł zdążył go jednak sparować. Wzbił się na skrzydłach i zaczął na nią pikować z wyciągniętym przed siebie mieczem. Odskoczyła w ostatniej chwili, a Michał ledwie wyhamował nad ziemią. Ich walka przypominała skomplikowany taniec, który wszyscy obserwowali ze wstrzymanym oddechem.
- Mogę uwierzyć, że jesteś jedną z najlepszych uczennic Luca - powiedział po kilkunastu minutach, zgrabnie parując kolejny atak. - Ale nie jesteś nim, mogę cię pokonać.
- Jeszcze się okaże - warknęła, po raz kolejny machnąwszy mieczem. Tym razem archanioł nie był wystarczająco szybki i czarny miecz naciął lekko jego prawe skrzydło. Walka toczyła się jednak dalej. W pewnym momencie Michał przeskoczył ponad Sariel, jednak zamiast wylądować, tak jak wszyscy się spodziewali, za jej plecami - skręcił i wylądował przy jej prawym boku. Szybko chwycił złoty miecz w obie dłonie i wbił go między jej żebra. Ostrze przeszło na wylot. Sariel spróbowała schwycić powietrze w płuca, ale na jej ustach pojawiła się krwawa piana.
- Przepraszam - zdążyła wycharczeć, zanim Michał wyszarpnął miecz, a jej ciało padło na ziemię.
- Sariel! - rozległ się pełen rozpaczy krzyk dwóch demonic, które kochały ją bardziej niż ktokolwiek. Teraz jednak było już za późno na jakiekolwiek krzyki.
- Niewątpliwie była utalentowana - stwierdził archanioł, tonem przemawiającego na pogrzebie księdza. - Czy teraz poddacie się woli bożej?
Jetrel i Gaudriel roześmiały się gorzko, przez łzy.
- Poddać się? - zapytała pierwsza z nich, ukazując się w swojej prawdziwej formie i z dwoma identycznymi mieczami w rękach. Drugi prawdopodobnie należał do Sariel.
- Śmierć naszej ukochanej nie pójdzie na marne - zawoła strasznym głosem Gaudriel, a w jej rękach pojawiły się dwa sztylety o długich ostrzach.
Obie w ułamku sekundy rzuciły się na archanioła.
Chwilę później inni poszli w ich ślady, podejmując walkę z zastępami anielskimi.
Rozgorzała regularna bitwa, bitwa o wszystko co było w ich życiu ważne. Straszna bitwa, zakończona śmiercią wielu znanych i cenionych w świecie pozagrobowych. Wszechmogącego nie można pokonać.
Opowieść została spisana przez piekielnego kronikarza i jego anielskiego brata ku pamięci: Bithiel, Elishamy, Kamael, Arael, Chakel, Hanael, Turael, Adbeel, Elkany, Nelchael, Gaudriel, Jetrel (i wielu innych) i przede wszystkim Sariel. Niech ich bohaterstwo i odwaga w walce o swoje przekonania zostaną zapamiętane na wieki.
OSTATECZNY KONIEC